Friday, March 19, 2010

ပံုၿပင္မဟုတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္စု (တတိယပိုင္း)





မႏ ၱေလး ဆင္းမည္႔ကား၊ အိမ္ထိလာႀကိဳသည္၊ လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူမ်ားသား၊ က်မကုိမဟုတ္၊ ရဲလင္းေအာင္ကုိျဖစ္သည္၊ သူ႔စက္ျပင္ခေတြေပါ့၊ နန္းေထြးက က်မကုိ ရွမ္းဝတ္စုံတစ္စုံ လက္ေဆာင္ေပးသည္၊  က်မစုထားေသာ ပန္းေျခာက္ေတြကုိ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႔ ေသခ်ာ စုစည္းေပးလုိက္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကလည္း သူရလာေသာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ က်မကုိလာေပးသည္၊ က်မဝမ္းသာလုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ က်မတုိ႔လင္မယား ဦးစုိင္းလွေအးနွင့္ ေဒၚေထြးကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး            မႏ ၱေလးကုိ ခရီးဆက္ခဲ့သည္၊ က်မတုိ႔ကုိ ဆုေတြေပးသည္၊ ရွမ္းလုိေပး၍ က်မနားမလည္၊ ဗမာလုိေပးေသာ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါပါေစ ကုိေတာ့သိလုိက္သည္။

မႏ ၱေလးကုိ ညေနပုိင္းတြင္ေရာက္သည္၊ မႏ ၱေလးအဝင္တြင္ က်မ ကုိေဇာ္ဦးကုိ သတိရမိသည္၊
မႏ ၱေလးဘယ္နားကပါလိမ္႔၊ စကားေျပာပုံႏွင့္ သူ႔မ်က္နွာကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
မႏ ၱေလးတြင္ မ်က္ပါးရပ္အလြန္ ဂရိတ္ေဝါ ေဟာ္တယ္တြင္တည္းျဖစ္သည္၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညမွာ၊    မႏ ၱေလးမွေဆြမ်ဳိးမ်ားက ထမင္းဖိတ္ေကြ်းသည္၊ ေဟာ္တယ္ေရာက္ေတာ့ က်မ မူးၿပီးအံပါသည္၊ ခရီးပန္းလ႔ုိလား၊ စားတဲ့အစာေတြေၾကာင့္လား မသိ၊ က်မ ရွမ္းပြဲရပ္က ေဆးခန္းတစ္ခုသြားျပၿပီး အေၾကာေဆးတစ္လုံး ထုိးလုိက္ရပါသည္၊ အိပ္ေဆးလဲေပးလုိက္ေသာေၾကာင့္၊ ထုိညက မႏ ၱေလးမွာ က်မ ႏွစ္ခ်ဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။
က်မ ညကမူးေသာေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္မည္႔ အစီအစဥ္ဖ်က္ကာ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ ျဖင့္ ျပန္ရန္စီစဥ္လုိက္သည္၊ ငပိန႔ံ ငါးျခာက္န႔ံ ေတြၾကားမွာ ၂နာရီ နီးပါး ယူဘီ ေလယာဥ္စီးကာ က်မတုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္၊ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မႏ ၱေလးကုိ က်မ ထားရစ္ခဲ့သည္။

က်မတုိ႔ ရန္ကုန္ က်မတိုက္ခန္းမွာပဲ ေနျဖစ္သည္၊ က်မ၏အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္၊ က်မတိုက္ခန္းေလးသည္ ကန္လမ္းတြင္ ျဖစ္ၿပီး အင္လ်ားကန္ႏွင့္နီးသည္၊ အခန္းနံရံမ်ားကုိ အစိမ္းေရာင္သုတ္သည္၊ အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ နံရံကုိမူ အစိမ္းရင့္ေရာင္၊ အမုိးစီလင္ကုိ အျပာေရာင္ သုတ္ထားသည္။ အေရာင္ေရြးခ်ယ္မူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရဲလင္းေအာင္က က်မသေဘာအတုိင္းျဖစ္ေစသည္၊ ဧည္႔ခန္းႏွင့္ တဆက္တည္း ဘုရားခန္း လုပ္ထားၿပီး ဘုရားစင္ကုိ က်မစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ထားသည္။
ဒီတိုက္ခန္း ပုိင္ဆုိင္ရျခင္းသည္ ေဖေဖ ေက်းဇူးပင္ျဖစ္သည္၊ က်မ အသက္ႀကီးလာေလေလ အေဖကုိ ပုိနားလည္လာေလေလ၊ ေဖေဖသည္ ေရွ႕ေရးကုိႀကိဳျမင္သည္႔အလား အိမ္အတြက္ က်မပုိ႔ေပးေသာ ေငြမ်ားမွ ဒီတိုက္ခန္းေလးကုိ ျဖစ္ေအာင္ဝယ္ခဲ့သည္၊ ဒီတိုက္ခန္းေလးကုိ က်မေသြးျဖင႔္ မရင္းရေပမဲ့၊ က်မ၏ ေခြ်းနဲ႔ ရင္းခဲ႔ရသည္၊ က်မ၏ အိပ္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ေနာက္ဆုံး က်မ မ်က္ရည္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္၊ က်မက မ်က္ရည္တုိက္ခန္းေလးဟု အမည္ေပးထားသည္။

က်မသန္လ်င္အိမ္တြင္ သိပ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မေနခဲ့ေသာ္လည္း က်မ၏တုိက္ခန္းကုိ အျမဲသပ္ရပ္စြာႏွင့္ အားလုံးအစီအစဥ္ တက် ျဖစ္ေစသည္၊ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာတုိ႔ သ႔ူေနရာႏွင့္သူ၊ စာၾကည္႔စားပြဲသည္၎၊ ဧည္႔စားပြဲသည္၎၊ အျမဲရွင္းလင္းသပ္ရပ္ေနရမည္၊ ဘုရားပန္းတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညိဳးရ၊ ထမင္းစား စားပြဲေပၚတြင္ စားၾကြင္းက်န္မ်ား တစ္ဝက္လက္က်န္မ်ား မရွိေစရ၊ ပန္းကန္မ်ား အားလုံးေဆးၿပီးေမွာက္ထားမွႀကိဳက္သည္၊ ထုိေၾကာင္႔ က်မတုိက္ခန္းေလးသည္ အျမဲ ေျပာင္ရွင္းေနသည္၊ က်မအားေနသည္႔အခ်ိန္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ပန္းကန္ေတြကုိ ေဆးၿပီးရင္းေဆးေနေတာ့သည္၊
‘ရဲလင္း ဂ်ာနယ္ေတြကုိ ဘာလုိ႔ စားပြဲေပၚမွာ ပစ္ထားတာလဲ၊’
‘ပစ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ တင္ထားတာ ဖတ္လုိ႔ မၿပီးေသးဘူး၊’
‘ဟာ ေအာက္ထဲထည္႔ထား ဖတ္ေတာ့မွ ျပန္ထုတ္၊’
‘အုိေက၊ အုိေက၊’
‘ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ နင့္ေရခြက္၊’
‘ေမ့သြားတာ’
‘မေမ့နဲ႔၊ စားၿပီးရင္ရွင္း’
က်မတုိ႔အိမ္၏ ေန႔တုိင္းၾကားေနရေသာ စကားမ်ားပင္။

က်မတုိ႔အိမ္ကုိ က်မႏွင့္ ရဲလင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလာလည္သည္၊ က်မ သူတုိ႔ ေျပာေနတာကုိ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမသိလုိက္၊ က်မအိမ္ ဘာဖြသြားမလဲ လုိက္ၾကည္႔ေနမိသည္၊ သူတုိ႔ျပန္သြားလွ်င္ က်မႏွင့္ ရဲလင္းေအာင္တုိ႔ စကားမ်ားၾကသည္၊
‘အိမ္ကုိ ဘယ္သူမွ မလာရင္ေကာင္းတယ္၊’
က်မက ‘ငါလဲ အဲဒါပဲႀကိဳက္တယ္၊’
က်မ သန္လ်င္အိမ္ သြားျဖစ္သည္မွလြဲ၍၊ ဘယ္သူ႔ အိမ္မွ မလည္ျဖစ္ေခ်။

အစ္မဝမ္းကြဲ မရီခိုင္မွတဆင့္ ဟုိနုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္႔ကိစၥ က်မ မိဘမ်ားသိရွိသြားသည္၊ ေဖေဖသည္ ယူက်ံဳးမရဆုံးျဖစ္ေလသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ႏွင့္ က်မ မိဘေတြၾကား အျမင္သိတ္မၾကည္လင္ေတာ့။

ညည အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းကို္ က်မစြဲလုိ႔ေနၿပီ၊ ၊ က်မ စာေတြပုိဖတ္ျဖစ္လာသည္၊ က်မ အိပ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲလင္းေအာင္ အိပ္ေကာင္းေနၿပီ၊ ရဲလင္းေအာင္ ထေသာအခ်ိန္ က်မ အိပ္ေကာင္းေနၿပီ။ အိပ္ေဆးမ်ားသည္ က်မအတြက္ အသုံးမဝင္ေတာ့ပါ။ ထုိအတူ ေခါင္းကုိက္ျခင္း ေဝဒနာကုိ တစ္ခါတစ္ေလ က်မခံစားရသည္၊ ရဲလင္းေအာင္အၾကံေပး၍ က်မ အဂၤလိပ္စာေပ သင္တန္းကုိ သံရုံးတစ္ခုတြင္တက္ျဖစ္သည္၊ ညည အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း နည္းနည္းေတာ့ေလွ်ာ့လာသည္၊ ၾကည္ေအး ဝထၳဳထဲကလုိ ‘ညႀကီးမင္းႀကီးထၿပီးထုိင္ေန’ က်မညလူျဖစ္ခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ မနက္မနက္ အလုပ္သြားခါနီးတိုင္း က်မရဲ႕နဖူး သို႔မဟုတ္ ပါးကို ရဲလင္းေအာင္ နမ္းသြားတတ္သည္၊ ညည အိပ္ေနေသာ ရဲလင္းေအာင္ကို္ၾကည့္ၿပီး က်မစိတ္ထဲမွာ ငါကို အလိုလိုက္သားပဲ၊ နင္ကိုငါ့ခ်စ္ပါတယ္ ရဲလင္းရယ္ ေျပာေနမိသည္။
တစ္ခါတစ္ေလ နံနက္ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ က်မ ဟင္းေတြခ်က္၊ ေခါက္ဆြဲေတြေၾကာ္၊ မနက္ ရဲလင္းေအာင္ စားရန္ျဖစ္သည္၊ သုံးေလးမ်ိဳးေလာက္ ခ်က္ျဖစ္ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ရဲလင္းေအာင္ ညည္းသည္၊ က်မကလည္း နင္စားေစခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိရင္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ပါ။

ေခါင္းတအားကုိက္၍ ဆရာဝန္သြားျပရာမွ က်မတြင္ ကုိယ္ဝန္ႏွစ္လ ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္၊ က်မဘယ္လုိမွမေန လင္ယူရင္သားေမြးရမည္မဟုတ္ပါလား၊ ရဲလင္းေအာင္ႏွင့္ သူ႔မိသားစုကေတာ့ တအားေပ်ာ္ၾကသည္၊ က်မမိဘေတြကေတာ့ က်မက်န္းမာေရးအတြက္ စုိးရိမ္သည္၊ အေမ နွင့္ ေမာင္ေလး က်မဆီတစ္ပတ္တစ္ခါ လာေတာ့သည္၊ ရဲလင္းေအာင္က က်မကုိယ္ဝန္ကုိ ပါေမာကၡ ဆရာဝန္မႀကီးထံတြင္ အပ္သည္၊ ဒီလုိႏွင့္က်မ အျပဳစုခံျဖစ္ေနရသည္၊ ညမ်ားမွာေတာ့ က်မရင္ေသြးေလးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္မိသည္။
ေဆးခန္းသြားတုိင္း၊ ပါေမာကၡ ဆရာဝန္မႀကီးက၊
လာသမီးဘယ္လုိေနသလဲ၊ ဆရာမႀကီး ခေလးမေလးကုိ ေသခ်ာစစ္ေပးလုိက္၊
တုိ႔ ဘယ္သူ႔အိမ္ကေခၚထားလုိ႔ သြားလုိက္ဦးမယ္၊
က်မကုိ ကုိင္ေတာင္မၾကည္႔၊ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာမႀကီးနဲ႔ပင္ ရက္ခ်ိန္းေတြ ၿပီးခဲ့ရသည္၊
အဲလုိဆုိလဲ အဲဒီ႔လူတန္းစားေတြပဲ ကုသည္ ဟုေရးထားပါလားလုိ႔၊ က်မ ရဲလင္းေအာင္ ကုိေတာင္ေျပာမိသည္။
က်မကိုယ္က်မ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္နွင့္မတူ၊ သာမန္ျဖစ္ေနသည္၊ Morning sickness လဲသိပ္မျဖစ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္ေက်ာဘက္နာ၍ ဆီးခဏခဏသြားသည္၊ ဓမၼတာေတာင္ျပန္လာသလိုလို။ ပါေမာကၡ ဆရာဝန္မႀကီးက ေနာက္တပတ္ ultrasound ရိုက္မည္တဲ့။

အေမ နွင့္ ေမာင္ေလး ဒီေန႔မနက္ ေရာက္လာသည္၊ မေန႔ညကက်မ ဖ်ားသည္၊ ေဆးခန္းသြားျပရမည္ ဟုဆုိသည္၊ ေဆးခန္းသြားရန္ ရဲလင္းေအာင္ အလာကုိေစာင့္ေနၾကသည္။ က်မ ဗုိက္နာလာသည္၊ ဗုိက္နာတာပုိဆုိးလာကည္၊ က်မခံနုိင္ရည္မရွိေတာ့၊
‘အေမေရနာလုိက္တာ’
‘အေမေရနာလုိက္တာ’
‘သမီးေလး၊ သမီေလး၊’
‘မျဖစ္ဘူးေဆးရုံပုိ႔မွပဲ၊’
ေသြးေတြစီးလာသည္၊
အေမ နွင့္ ေမာင္ေလး ေအာက္ထပ္ အကူအညီႏွင့္ က်မကုိ ေဆးရုံပုိ႔ၾကသည္၊
နာက်င္မူ႔၏ ေဝဒနာေၾကာင့္ က်မေလာကႀကီးႏွင့္ ေခတၱ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္။

က်မ ျပန္သတိရလာတာပဲျဖစ္မည္၊ အျဖဴေရာင္ အမုိးစီလင္ကုိျမင္ေနရသည္၊ စကားေျပာသံအခ်ဳိ႕ ၾကားေနရသည္၊
ERPC ၊ Unusual ၊ ၁၆ ပတ္ေက်ာ္ၿပီ၊ Gestation ၊ IUFT ၊ ပါေမာကၡ ဆိုတဲ့ဂုဏ္ နွင့္ လူကိုေလးစားလို ့ အပ္လိုက္တာ ဘာေတြမွန္းမသိ မသဲကြဲ၊ တေျဖးေျဖး စကားသံေတြ သဲကြဲလာသည္၊
‘ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္လုံးလုပ္ေနၿပီး Symptoms ကုိမသိဘူးလား၊ က်ေနာ္ေတာ့ ဖိဘက္လုပ္မယ္ အစ္မႀကီး’  အမ်ဳိးသား အသံ၊
သူက မိခင္ေစာင့္ေရွာက္ေရး နွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ၊ နင္႔ ဖိဘက္ ဘာအရာေရာက္မွာလဲ၊’ ‘မိခင္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ နင္သိသားနဲ႔၊’ အမ်ဳိးသမီးအသံ၊
‘လူနာက ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရမွာ၊’ ေယာက္်ားအသံ၊
‘သမီးေလးကုိ ၾကည္႔ေပးၾကပါဦး၊’ က်မ ေယာကၡမႀကီး၏အသံ ၾကားလုိက္ရသည္၊
ဆရာဝန္ဟုထင္ရေသာ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္ဝင္လာသည္၊
‘လူနာ သတိရေနၿပီ၊’
ေယာကၡမႀကီးက ‘ေဟ့ သား၊ သမီးအေမေတြကုိ ေခၚလာခဲ့၊’
ဆရာဝန္မႀကီးက
‘ခဏ ေနၾကပါဦးရွင္၊ က်မတုိ႔ လူနာကုိ အရင္စစ္ပါရေစ၊ ၿပီးရင္ေခၚလုိက္ပါမယ္’။

က်မ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်သြားခဲ့ပါသည္၊ သားအိမ္ျခစ္ လုိအပ္တာေတြလုပ္ရင္း၊ ေဆးရုံတြင္ တစ္ပတ္ေနလုိက္ရပါသည္။
ေဆးရံုဆင္းသည္႔ေန႔တြင္ တာဝန္က် သမားေတာ္ႀကီးက က်မတို႔ကိုေခၚေတြ႔သည္၊ ေနာက္ထပ္္ကုိယ္ဝန္ယူဘုိ႔ တစ္နွစ္ေလာက္ေစာင့္ရန္၊ အအိပ္အစားမွန္ရန္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရန္၊ အေသးအဖြဲေလးကအစ မိမိဆရာဝန္နွင့္ တိုင္ပင္ရန္၊ ေနာက္ဆံုး ရဲလင္းေအာင္ကို က်မကို ပိုမုိဂရုစိုက္ရန္ မွာၾကားလုိက္သည္။
နွစ္သိမ့္စကားေတြ ၾကားမွာ က်မဘယ္လိုခံစားရမွန္းမသိ၊ ဝမ္နည္းေနသည္ေတာ့မွန္သည္၊ ေၾသာ္ ငါ မိခင္မျဖစ္ထိုက္ေသးလို႔၊ ဒီရင္ေသြးေလးကငါကို အေမလို႔မေခၚခ်င္လို ့ေနမွာ၊ ငါတို႔နွင့္ မေနခ်င္လုိ႔ေနမွာ ဟုေတြးမိသည္။ ရဲလင္းေအာင္က ငါနင့္ကို ပိုဂရုစိုက္ပါမယ္၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေန စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္နဲ႔၊ ေနာက္တစ္ခါအတြက္ ငါတို႔ျပင္ဆင္ရေအာင္ေပါ့။


တစ္လအတြင္းမွာ က်မစိတ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္လာသည္မသိ၊သန္႔ရွင္းမူ ့ကို က်မပိုခင္တြယ္လာသည္၊ လက္ခဏခဏ ေဆးမိသည္၊ အျပင္ထြက္ခါနီး၊ အျပင္ကျပန္လာရင္ က်မေရခ်ဳိးမွ၊ မခ်ဳိးပါက က်မကိုယ္က်မ မသန္႔ရွင္းဟုခံစားရသည္။

ပိုဆိုးသည္က က်မနွင့္ ရဲလင္းေအာင္ၾကားမွာ က်မဘက္က ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိ၊ ရဲလင္းေအာင္ မ်က္လံုးကို က်မ မၾကည့္ခ်င္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုေအာင္ ႀကိဳးစားသည္၊ စကားေျပာလ်ွင္ မ်က္နွာကို လႊဲထားသည္၊ စကားသံေတြကို တျခားသို ့ပို ့ပစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ရဲ႕ စကားေျပာသံၾကားရင္ က်မ အလိုလို ေဒါသထြက္လာသည္၊ သူ ့ကိုယ္နံ႔ကိုက်မ မခံနိုင္ေတာ့၊ ညညအိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ က်မ တျခားအခန္းသို႔ ေျပာင္းအိပ္လိုက္သည္။

ဘုရားရိွခိုးခ်ိန္မွ လြဲ၍ က်မ အခန္းထဲမွာပဲေနသည္ စာဖတ္ေနသည္ကမ်ားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကလည္း ဧည္႔ခန္းမွာအေနမ်ားသည္ သီခ်င္းနားေထာင္ ေနတာမ်ားသည္၊ ဖြင့္မေျပာပဲ က်မက စည္းျခားထားျခင္းျဖစ္သည္၊
သူ ဘာလုပ္လုပ္ က်မအျမင္မၾကည္ေတာ့၊ က်မကို အဆိုးလုပ္ေနသည္ဟုထင္သည္၊ သူဖြင့္သည္သီခ်င္းမ်ားသည္ က်မကိုတိုက္ခိုက္ေနသည္ဟုထင္မိေနသည္၊ သူႀကိဳက္သည့္အဆိုေတာ္မ်ားကလည္းၾကည့္ဦး ေလးျဖဴ ၊ မ်ဳိးႀကီး၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၊
က်မကလဲ က်မအေတြးနဲ႔က်မ ခင္ေမာင္တိုး၊ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ထူးအိမ္သင္္ တို႔ကိုႀကိဳက္သည္၊
‘ရန္သူႀကီးတစ္ေယာက္လိုထင္ေနၿပီလား၊’
‘ရန္သူႀကီးတစ္ေယာက္လိုထင္ေနၿပီလား၊’
ဒါငါ့ကို ေစာင္းဆိုေနတာ၊ က်မလည္း အခန္းထဲကေန ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြ က်ယ္ေလာင္စြာဖြင့္လိုက္သည္၊ အျပင္ဘက္က အသံတိတ္ သြားသည့္အထိ၊ မယံုမရွိနဲ ့ က်မ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေခြေတာင္ ဝယ္ထားေသးသည္၊ အၿပိဳင္ဖြင္႔ရန္။

ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ၊ က်မဘယ္လိုမွ သည္းမခံနိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ မေန ့က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလာသည္၊ က်မ မရွိဘူးအထင္နဲ ့ က်မအေၾကာင္းေျပာၾကသည္၊ တေကာင္က မင္းမိန္းမ စိတၱဇတဲ့၊ ေနျမင့္ေအာင္မထားနဲ ့ ဆိုလား၊ ရဲလင္းေအာင္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့၊ ခ်စ္ဒုကၡ ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ က်မကိုထားခဲ့ၿပီး စကၤာပူ သြားရန္တိုက္တြန္းၾကသည္၊ ဘာဆက္ေျပာမလဲ နားေထာင္ရင္း က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္၊ ညကထမေသာင္းက်န္းလိုက္ရ။
မိုးလင္းေတာ့ က်မ မီးစ ရသြားသည္၊ ဒီေန႔မွ အသစ္လဲမယ္ဟုထားထားေသာ ဘုရားပန္းမ်ားကို ရဲလင္းေအာင္ မနက္ေစာေစာစီးစီး စြန္႔လိုက္သည္၊ က်မထလာေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ ေနသည္၊ သီခ်င္းကလည္း မ်ဳိးႀကီး ဘာေတြေအာ္ေနမွန္းမသိ၊
‘ရဲလင္းေအာင္ နင္ငါ႔ဘုရားပန္းေတြကို ဘာလုပ္လိုက္သလဲ၊’
‘စြန္႔လိုက္တယ္ေလ၊ အသစ္တင္လိုက္ေတာ့၊’
‘ငါ႔ပန္းေတြကို မထိနဲ ့လို ့နင့္ကိုငါေျပာထားတာ၊’
‘ဒီေလာက္ေတာင္ ႏြမ္းေနတာ၊ ကူညီတာဟ၊’
‘ကူညီစရာမလိုဘူး၊ ထိစရာကိုမလိုဘူး၊’ ‘နင့္သီခ်င္းပိတ္လိုက္၊’ က်မအသံျမင့္လိုက္သည္၊
‘ဟာ ဒါငါႀကိဳက္လုိ႔ဖြင့္ထားတာ၊နင့္ဟာနင့္ အခန္းထဲဝင္ေန’ က်မကိုေအာ္ေျပာလိုက္သည္၊
“ရဲလင္းေအာင္ နင့္ငါကိုဘယ္နွစ္ခါေအာ္ေျပာဘူးလ႔ိုလဲ၊” “ေသနာေကာင္၊” က်မျပန္ေအာ္လိုက္သည္၊
‘မေန႔က ေသနာေတြ ေျမႇာက္ေပးတာနဲ႔ နင္ကဲတာေပါ့ေလ၊ အဲဒီေသနာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေစနဲ ့၊’
‘လူဆိုတာ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ေနရတာကြ၊ ဘယ္သူမွ ငါ႔ကိုေျမႇာက္ေပးတာမဟုတ္ဘူး၊’ က်မကို ျပန္ေအာ္သည္၊
‘ေအာ္ဦးကြာ၊ ေျမႇာက္ဦးကြာ၊’
“ေအာ္ေအာ္ မ်ဳိးႀကီးနဲ႔ အျပိဳင္ေအာ္၊” က်မ HiFi ကို အသံကုန္သြားျမင့္လိုက္သည္၊
‘ဂလြမ္း၊ ဒိုင္း၊’ “ေအာ္ေအာ္ မ်ဳိးႀကီးနဲ႔ အျပိဳင္ေအာ္၊”
က်မ ပန္းအိုးကိုခြဲပစ္္လိုက္သည္၊ စာအုတ္စင္ကို ကန္ပစ္လိုက္သည္၊
‘သြားငါဆီမွာ မေနနဲ ့၊’ ‘သြား၊’
‘စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ငါကို မေအာ္နဲ ့၊’
‘ဂ်ိန္း’ အခန္းတံခါးကိုပိတ္၊ အထဲကေသာ့ခပ္ကာ က်မငိုပစ္လိုက္သည္။ အျပင္မွာ ဆူညံသံမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
တစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ ရဲလင္းေအာင္ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲဝင္လာသည္၊ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ ေခြေခြေလးအိပ္ေနေသာ က်မကုိ၊ ကုတင္ေပၚခ်ီေပြ႔တင္ရင္း၊ ငါလဲအလုပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္လာလုိ႔ပါ၊
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ က်မကုိေခ်ာ့သည္၊ ၿပီးေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆးဆက္အိပ္ေတာ့ ဟုဆုိကာ အခန္းျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္။
ေနာက္ေန ့ အိမ္ေအာက္ဆင္းေတာ့၊ ေအာက္ထပ္က ကေလးေလး ေဘာလံုးကစားေနရာမွ သူ ့ေဘာလံုး
က်မ ကိုလာထိသည္၊ ကေလးေလး အလန္႔တၾကား က်မကိုၾကည့္ၿပီး ‘ထိမိသြားတာပါ၊’ ‘မေတာ္တဆပါ၊’ ‘က်ေနာ္ ေအာ္တာမဟုတ္ဘူး၊’ ‘က်ေနာ္ မ်ဳိးႀကီးလဲ မဟုတ္ဘူး၊’ ကေလးကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ၿပီး ေဘာလံုးကို ျပန္ေပးလိုက္သည္၊ မုန္႔ဆိုင္က အေဒၚႀကီးေတြကလဲ က်မကို တမ်ဳိးႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္၊ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ငါတကယ္ပဲ တခုခု ျဖစ္ေနသလား။

အဲဒီေန႔က သန္လ်င္ျပန္ၿပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ က်မငုိပစ္လုိက္သည္၊ အေမကေတာ့ နားလည္ႏွစ္သိမ့္သည္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အေမေတြဟာ သမီးေတြကုိ နားအလည္ဆုံးဆုိတာ၊ ညေနၾက ရဲလင္းေအာင္လာေခၚသည္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရေအာင္ က်ိိဳက္ေခါက္ဘုရားေပၚတက္ခဲ့ပါသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ လင္မယား ဘဝေပါ့။

မိဘ ေမတၱာ ဟာ တကယ္ကို ေအးျမေစခဲ့ပါတယ္၊ က်မ ငိုခ်င္သမ်ွကို အေမ့ဆီမွာ သြားငိုလိုက္ျခင္းသည္ က်မ အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေပါ့ပါးသြားသည္၊ ေမေမ၏ နွစ္သိမ့္စကားမ်ားသည္ က်မရင္ကို တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ ၿငိမ္းေအးေစခဲ့သည္။

က်မစဥ္းစားမိသည္၊ ငါဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ရဲလင္းေအာင္က ငါ႔ေယာက္်ားပဲ၊ သူလဲခံစားခ်က္ရွိမွာေပါ့၊ က်မ ကုိယ႔္ကုိကုိယ္ ဝမ္းနည္းမိသည္၊ တစ္ႏွစ္တာ ေက်ာ္သြားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကုိ ငါဘာေပ်ာ္ရႊင္မူေတြ ေပးခဲ့လဲ၊ သူလုိအပ္တာ ျဖည္႔စြမ္းေပးခဲ့လုိ႔လား၊ တစ္ခုခုလုပ္သင့္တာေပါ့။

ဘုရားဖူးၿပီးေနာက္ ေစာင္းတန္းက ထိုင္ခံုတြင္ ရဲလင္းေအာင္ကို ထိုင္ေစ၍ က်မကန္ေတာ့လိုက္သည္၊ ျပစ္မွားခဲ့သည္ အားလံုးကိုကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္ ခြင့္လြတ္ဘို႔ က်မေျပာလိုက္သည္၊
ရဲလင္းေအာင္က က်မကို နွစ္သိမ့္သည္၊
‘ငါစိတ္ထဲ မထားပါဘူး မ ရယ္၊’
ရဲလင္းေအာင္က သူ ့အလုပ္တြင္ အဆင္မေျပေတာ့၊ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ အေျပာင္းအလဲက သူတို႔ကုမၼဏီကို ထိခိုက္ေစခဲ့သည္၊ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အႀကီးပိုင္းမ်ားနွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား၊ စကာၤပူက သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ထြက္ခဲ့ရန္၊ အလုပ္ရွာေပးမည္၊ ဒီအတြက္ သူစဥ္းစားရက်ပ္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
‘ငါ နင္ကိုေျပာမလို ့ပဲ မ၊ နင္ ့မ်က္နွာကို ၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနတာ၊’
‘ငါကလည္း လြန္ပါတယ္ ရဲလင္း၊ ကိုယ္ဟာကို ရႈပ္ေနတာ၊’
‘နင္ဘာျဖစ္ေနမွန္း ငါမသိခဲ့ဘူး၊’
‘နင္ကို ငါကျပန္ေခၚထားၿပီး၊ ခုငါက သြားဘို ့ေျပာတာ၊ ငါ မတရားဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ မဟုတ္လား၊’
က်မက ‘ေအးေလ၊ နိုင္ငံျခားအလုပ္ထြက္လုပ္ဘို ့က ငါတို ့ရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခုပဲ၊ မဟုတ္လား၊ စကၤာပူက
ငါတို ့ျမန္မာေတြကို အေျခအေနနွင့္ လက္ခံထားတာ၊ ငါ ေရာက္ခဲ့တဲ့နိုင္ငံ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္           ေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္၊ စကာၤပူဟာနင့္ရဲ႕ေျခတစ္လွမ္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာမယ္၊      တိုးတက္မူ႔ကို ရွာရမွာေပါ့၊
နင္တကယ္လုပ္ခ်င္ ႀကိဳးစားခ်င္တာကို ငါဝမ္းသာပါတယ္၊ ငါကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာထားခဲ့ပါ၊ ေဖေဖေမေမတို႔လည္း ရွိတယ္ေလ၊’
‘အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔နွစ္ေယာက္အတူတူ သြားၾကမွာ၊ နင္ကိုငါ မထားခဲ့နိုင္ပါဘူး၊’
‘နင္႔ကို မေျပာရေသးတာ၊ နင့္အိမ္ကို ငါေျပာၿပီးၿပီ၊’
‘ငါ နိုင္ငံျခားကို ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ရဲလင္း၊’
ရဲလင္းေအာင္က ‘နင္ေသခ်ာ စဥ္းစားပါ၊ စကၤာပူဟာ နင္ေရာက္ခဲ့တဲ့နိုင္ငံနွင့္မတူဘူး၊ ငါလဲပါတာပဲ၊ နင္ေျပာသလိုေပါ့ တိုးတက္မူ႔အတြက္ အဲဒီမွာ အသစ္ျပန္စရေအာင္၊’
က်မျပန္ေျဖမိတာေတာ့ ‘ငါ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ရဲလင္း၊ စကၤာပူဟာ မတူေပမဲ့ တူတာေတြရွိတယ္၊ ငါတို႔ဟာျမန္မာေတြ၊ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊’
‘ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့၊ ခုနင္ ေအးေနၿပီ ျပန္္ၾကရေအာင္၊’
ရဲလင္းေအာင္က ေျပာရင္း သူ႔အေႏြး အကၤ်ီ ကို က်မကိုျခံဳေပးသည္၊
ဘုရားေပၚမွ ဆင္းကာ၊ ရန္ကုန္သို ့ က်မတို႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မ အေသအခ်ာ စဥ္းစားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က အသစ္္ျပန္စခ်င္သည္၊
ေလာေလာဆယ္ကို ေက်နပ္မူ႔ မရွိလို႔ေနမွာဟု ေတြးမိရင္း၊ က်မ ကိုယ႔္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္မိသည္၊ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ခ်စ္သူနွစ္ဦး အတူေနရရင္ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ဟုထင္မွတ္ခဲ့သည္၊ တကယ္တန္း ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ မလြယ္ကူ့ခဲ့၊ ငါ့ဘဝေပးကံ ေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့တာကို ဘာလို႔ကိုယ္႔ခ်စ္သူကို ခံစားေစသလဲ၊ ငါခံစားသလို မဟုတ္ေတာင္ တမ်ဳိးေတာ့ ခံစားရမွာေသခ်ာသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က အေလ်ွာ့ေပးခဲ့တာပဲ၊ မဟုတ္ဘူး ငါအဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆိုတာ သူဇြတ္လုပ္ခဲ့တာပဲ၊ က်မ အေတြးေတြ လည္ေနသည္။

ေမေမကေတာ့ ေျပာသည္၊ လင္မယားျဖစ္သြားၿပီသမီး၊ လင္မယားလိုစဥ္းစား ေတြးေခၚ၊ နွစ္ဘက္မ်ွေတြး၊ ေအးအတူပူအမ်ွေပါ့တဲ့၊ အင္း ေအးအတူပူအမ်ွျဖစ္ခဲ့ရဲ ့လား၊ ငါတို႔ကခ်စ္သူဘဝကေန လင္မယားျဖစ္ခဲ့တာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြဆို မိဘေပးစားလို႔ ၊ ေအာင္သြယ္ေပးလို႔ လင္မယားျဖစ္ခဲ့ၾကတာ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ သူစိမ္းေတြပဲ၊
သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ ကို္ုယ႔္အေၾကာင္း သူမသိ၊ ဒီလိုနဲ႔အဆင္ေျပေနၾကတာမ်ားသား၊ ငါတို႔လဲ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

အဲဒီလို အၾကာႀကီး စဥ္းစားၿပီးေနာက္ က်မ ရဲလင္းေအာင္ကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ဘက္က ျပန္ေတြး ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ ေပၚက်မအခ်စ္ေတြ ေသဆုံးခဲ့ၿပီလား၊  ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ေနၿပီလား၊  ေသခ်ာတာက ရဲလင္းေအာင္ က်မအေပၚနားမလည္၊ သူခ်စ္တာကုိ က်မ မခံစားရ၊ က်မအခ်စ္ေတြ ျပန္လည္ႏူိးထ လာေအာင္ သူလုပ္ေပးရမည္ မဟုတ္ပါလား၊ က်မပဲ နားလည္ေပးလုိက္ပါသည္။

အဆင္ေျပသည္ဟု ဆိုရမလား က်မတို ့နွစ္ေယာက္ အခန္းခြဲအိပ္သည္မွ လြဲလို႔ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ရွိလာသည္၊ ဒီၾကားထဲ သာထက္ အကူအညီန႔ဲ ရဲလင္းေအာင္ကို စကၤာပူက ဖုန္းနွင့္ အင္တာဗ်ဳးၾကသည္။

ရဲလင္းေအာင္ စကၤာပူသြားမည့္ ကိစၥ ေဖေဖေမေမတို႔နွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ရာ၊ ‘လိုက္သြားသမီး ေနရာသစ္မွာ သမီးပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊’ ေဖေဖကဆိုရင္ ‘သမီးေပ်ာ္မယ္လို ့ ေဖေဖလံုးဝ ယံုႀကည္တယ္၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေဖေဖေရာေမေမေရာ ခ်က္ခ်င္းထလိုက္လာမယ္၊’ ‘လိုက္သြားသမီး လင္နွင့္မယား ဆိုတာ အတူရွိတာ အေကာင္းဆံုးပဲ’ ။
ေၾသာ္ လင္နွင့္မယား ဆိုေတာ့
ရဲလင္းေရ ငါလိုက္ခဲ့မယ္၊ နင္ဘက္က ေသခ်ာပါေစ စီစဥ္လိုက္ေတာ့။ ။

ေနာက္မွ သိရသည္မွာ၊ က်မစိတ္ဖိစီးမူ႔ သက္သာရေစရန္ အတြက္ က်မမိဘေတြ ဆရာဝန္ႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ ေနရာသစ္သုိ႔ သြားေစျခင္းျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ေၾကာင့္မဟုတ္ေခ်၊ က်မကေတာ့ မ်က္ရည္တုိက္ခန္းေလးနဲ႔ ေဝးခဲ့ရသည္၊ အေျပာင္းအလဲေတြေပါ့၊ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ က်မဆရာဝန္မ်ားကုိ အယုံအၾကည္ သိပ္မရွိေတာ့ေပ။

You couldn't understand,
even if you tried,
the reason that she cries at night,
the reason she tries to hide.

Don't try to come close,
she'll just push you away,
there's something that you don't know,
words she couldn't say.

She tries with all her might,
to be herself around her loves,
but something doesn't feel right,
a sad heart that could not mend.

She pretends that she's strong,
a tough outer shell,
but there's always something wrong,
she's trapped in her Hell.

She wants to speak,
to tell you all the truth,
but she is way too weak,
broken without any glue.

Painfully shy;
the bird that couldn't fly.
Dying on the inside;
a body without a mind.

Maybe if you took the time,
find the person she tries to be.
Maybe if you looked inside,
you'd realize she is me.

တတိယပိုင္းၿပီး၏











အျဖစ္အပ်က္၊ နာမည္မ်ား တိုက္ဆိုင္ခဲ့ေသာ္ တိုက္ဆိုင္မူ႔သာျဖစ္ပါသည္။

 
 
Rebecca ၏ ကဗ်ာ

21 comments:

shwezinu said...

ကိုဆိုဆီ ေရ

ဖတ္ေကာင္းမွ ရပ္ထားျပန္ၿပီ စင္ကာပူမွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လည္း သိခ်င္ေနတယ္.. ေက်းဇူးေနာ္

ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္

Anonymous said...

တည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအး ေဆးေဆး
လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ
ဖတ္ေကာင္းရင္ ဒီလိုၾကီးပဲ တခါထဲ အျပီး ေရးစမ္းပါဗ်ာ
ေမွ်ာ္ေနသည္

ေလးစားစြာျဖင့္
seesein

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတာ
ဇာတ္လမ္းေကာင္းခန္းေရာက္မွ
ရပ္သြားတယ္
:D
ဆက္ေရးရင္လဲေျပာပါဦးေနာ္
စာေမးပဲြရွိေနလို႔ လာမဖတ္ျဖစ္ေတာင္
စာေမးပဲြျပီးရင္တ၀ၾကီးလာဖတ္မယ္။
ဟို္လူနဲ႔မ်ား စင္ကာပူမွာ ျပန္ဆံုမလားမသိဘူးေနာ္။
အဟဲ.......ဆက္မဖတ္ရေတာ့ အားမလိုအားမရ ဆက္ေတြးသြားတာ........
စာေကာင္းေလးဖတ္ရတာေက်းဇူး

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

လုပ္ၿပန္ၿပီ ကုိဆုိဆီ...
ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ဖတ္လာလုိက္တာ တိကနဲပဲ...ၿဖတ္ခ်လိုက္တာ...ေတာ္ခ်က္...
အဆက္ၿမန္္ၿမန္ေရးေပးပါ...

ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
အင္ၾကင္

nyaalinkarr said...

ဇာတ္ရွိန္ျမွင့္လာရင္ ပိုျပီး ဖတ္ခ်င္လာေပပဲ
သူငယ္ခ်င္းကနားလည္တယ္
သူ႕ဇာတ္အိမ္ကို ဘယ္မွာပိုင္းျဖတ္မယ္ဆံုးျဖတ္တယ္

ေကာင္းတယ္
က်န္တဲ့အပိုင္းကို ျမန္ျမန္တင္ေဟ့
ငါလည္းေစာင့္ျပီးဖတ္ေနတယ္

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

႒ကိုက္တယ္ဗ်ာ-ပထမ ဒုတိယ တတိယ ကိုအတြဲလိုက္
မေတြ ့ရေတာ့မ်က္ေစ့လည္သြားတယ္-အင္း----
ဆက္ရန္ေပါ့ေလ-ဆက္ရန္ေပါ့
ဖတ္ေကာင္းယံုတင္မကဘူးသခ္န္းစာေတြပါေပးေနတယ္-
ဇတ္လမ္းထဲကေကာင္မကေလးကိုလည္းသနားတယ္-
ဇတ္လမ္းထဲေကာင္ကေလးကိုလည္းနားလည္တယ္-
မိဘအသိုင္းအဝိုင္းေတြကိုလည္းကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္-
ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာဝေတြကိုေရးဖြဲ ့ထားတာမို ့႒ကိုက္တယ္
ေမ်ွာ္ေနတယ္ဗ်ာ- - -

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

က်မကလဲေနာ္..လင္နဲ႔ေအးေအးေနရတာေတာင္
ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ရေသးလား..ပဲျပဳတ္ပါေရာင္းေနရရင္ေတာ့ သြက္သြက္ခါသြားမယ္ထင္တယ္...

လသာည said...

ဖတ္လို႔တအားေကာင္းတာပဲ..။ ဘာျဖစ္မလဲ ဘာျဖစ္မလဲနဲ႔... စဲြသြားတာပဲ။
အခန္းဆက္ ျမန္ျမန္ေရးေပးပါ ။

ခင္မင္စြာျဖင့္

nyan gyi said...

Singapore ေရာက္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ စိတ္ဝင္စားလာျပီး ေစာင့္ဖတ္ရအုံးမွာေပါ့

ေမာင္မိုး said...

ကိုဆိုဆီ

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာထက္ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္သြားပါတယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ႔ ေစာင္႔ဖတ္ရမွာပဲ။

Anonymous said...

တစုတေဝးထဲ ဖတ္ခ်င္တယ္၊ ဆက္ပါဦး၊
ကုိယ္မိန္းမ ကုိယ္ေသခ်ာျပန္ၾကည္႔ရဦးမယ္၊
Min Min

Flower said...

လူေတြမွာ ျဖစ္ေလ႕ျဖစ္ထရွိတတ္တဲ႕ အတၱရဲ႕ ပံုရိပ္ကေလးေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ခြင္႕ရလိုက္သလိုပါဘဲ..
လူေတြရဲ႕ အတၱဥခြံထဲမွာ အခုလို စိတ္ဒဏ္ရာေတြဟာ
အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတာ႕ ကိန္းေအာင္းေနတတ္ပါတယ္..
တစ္ခုခုနဲ႕ တိုက္ဆိုင္မွသာ ေပၚေပါက္လာတတ္တာမ်ိဳးပါ..
ဒါေလးကို ရွင္းလင္းျမင္သာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားတယ္လုိ႕ ယူဆမိပါတယ္..
ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္..

rose of sharon said...

ဖတ္ၿပီးေတာ႔တမ်ိဳးေလးခံစားလိုက္ရတယ္

Sint Si said...

Hi there,

It's very good writing style of interesting story.

Could you please part 1 and part 2 at the bottom of part 3 for those who just start with part 3. Some people might have a hard time finding the other parts. Thank you!

flowerpoem said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ ဆက္ရန္ေရးရင္ ေျပာပါအံုးေနာ္ စာေရးဆရာထက္ပိုေကာင္းတယ္. . . :P

noblemoe said...

စာေတြ အကုန္ဖတ္ျပီးေတာ ့သံုးသပ္မိတာကေတာ ့
တိုက္ခန္နာမည္ က မ်က္ရည္တိုက္ခန္းလို ့နာမည္ေပးတာကို စိတ္ထဲက အစတည္းကမၾကိုက္မိဖူး ေလ ေနာက္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းစရာေတြပါလာေတာ ့ ဖတ္လို ့ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ဇတ္သိမ္းခန္းေကာင္းေစခ်င္ပါတယ္ ေကာင္းပါေစလို ့ေတာင္းဆုျပဳပါတယ္ ေလာကမွာလူတိုင္းကို သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ဘဝေလးကိုပိုင္ေစခ်င္မိတယ္ေလ။
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါစေနာ္
မိုး

ျမတ္မြန္ said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ တကယ္ၿဖစ္ပ်က္လားလို႔..
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အက်င္႔စရိုက္ခ်င္း မတူညီရင္ နားလည္ခြင္႔လြတ္မွဳဆိုတာ ေတာ္ေတာ္လို အပ္တယ္။ အခ်ိန္ေတြႀကာလာရင္ေတာ႔ သံေယာဇဥ္ ဆိုတာက စကားေၿပာသြားမွာပါ...။

ဆက္လက္ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

TYZ said...

သင္ၾကန္မတုိင္ခင္ ဇာတိရြာေလးဆီ ျပန္ရေတာ့မွာ ...ေနာက္ဆက္မဲ့အပုိင္းေလး အမွီဖတ္ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္

ေပါ့ဆိမ့္ said...

ဇာတ္ထုတ္ ဆက္လက္ထုတ္ေပးဦးဗ်ဳိ႕ .. ေက်းဇူး...
ထပ္ေရာက္ခဲပါတယ္ေနာ္.. စိတ္ကူးထဲကလူ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႔.. လာဖတ္လွည့္ဦးေဝွ႕...။
ခင္တဲ့
ေပါ့ဆိိမ့္

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

အသစ္ကေလးမ်ားတင္ေနမလားလို့လာၾကည့္တာပါ-
မေတြ ့ေတာ့လည္း - - - -

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

အပိုင္း ၃လည္း ဖတ္ျပီးျပီဆိုေတာ့ ၄ ပိုင္းလံုး ဖတ္ျပီးသြားျပီ။ အပိုင္း ၅ ကို ေမွ်ာ္ျပီဗ်ဳိးး